من تو را دوست دارم... تو دیگری را... دیگری آن دیگری را... و آن دیگری من را!!
و همگی تنهاییم!
این زنجیره های محبت بی نهایتند. طولانی و پر از انشعاب! گاهی سر و ته زنجیره ها به هم وصل می شوند، دایره می شود، دایره ها زیاد می شوند، گره می خورند، تو در تو و لایه به لایه! در نهایت حجمی می بینیم بی سر و ته! شاید شبیه یک کُره! دوست دارم اسمش را بگذارم کُره محبت! در این کُره، دلها به هم تنیده اند. همه سرگرم همند، همه آرزوی همند، همه در اشتیاق همند، همه منتظر همند، و همه تنهایند.
یاد حدیث پیامبر افتادم که فرمود: "مردم در این دنیا در خوابند، وقتی مُردند بیدار می شوند."
آری! همه در خوابیم و عمر خود را در دست و پا زدن در انبوه این کُره لعنتی تلف می کنیم.
کی قرار است بیدار شویم؟ کی قرار است قبل از مرگمان بمیریم؟ کی قرار است سرمان را از داخل این گره کور بیرون بیاوریم و به روی ماه خداوند بوسه بزنیم؟ کی قرار است اصل را از فرع تمیز دهیم؟
این بازی کی تمام می شود؟