حضرت علی(ع) از سوی دشمن کافرش مورد حمله قرار گرفت. خصم، خدو بر صورت او انداخت که این خشم علی را برانگیخت. او در پاسخ خصم ضربتی وارد نکرد و چون یارانش دلیل را جویا شدند، گفت که غضب، نیت وی را آلوده می کرده، که اگر او در این حال به دشمن ضربت وارد می کرد، فعل او برخاسته از شمشیر حق نبوده که از شمشیر نفس بوده است.
.
.
بر این باورم که هرگز نباید برای شناختن اسلام، فعل مسلمین را مرجع و اصل دانست. اسلام را باید از کتاب و از رسول آموخت و از علی (ع). او که حجّت مسلمانی من است. او که ضامن وجود انسانیت، مردانگی، کمال، شجاعت، آزادگی و شرافت برای من است. اوست که اگر نبود به امکان وجود همه اینها شک می کردم.
اگر علی نبود، مرغ حق را که در دل تاریکی شب تا به صبح ناله حق...حق...حق سر می دهد را دیوانه ای می دانستم که "ناممکن" را طلب می کند. اگر علی نبود، حقی نبود، حقیقتی نبود، صبحی نبود، حاصلی نبود. آری! علی حاصل خداست! هدیه خداست به انسان. او را از دل خانۀ خود تقدیم بشریت کرد. تحفه عرش کبریاست.
این خونریز خشمگین صحنه پیکار، این سوختۀ خاموش خلوت محراب، این شیر خلوت گزیده در نخلستان.... این علی! همو که برایم نماد و سمبل تنهایی است... موسای بی هارون، عیسای بی حواریون، محمد بی خدیجه، بی ابوذر، بی علی.... علیِ تنها... دلیل اسلام من است.