وقتی تمام نیازها و تمناهای یک روز تنها با لیوانی آب و لقمه ای نان برطرف می شوند، احساس حقارت می کنم. وقتی که بی تابی های بزرگ با اندکی! برطرف می شوند، احساس اندک بودن می کنم. وقتی با "نخوردن" و "نیاشامیدن" بی قراری را تجربه می کنم که هرگز با "ندانستن" تجربه اش نکرده ام، احساس بیچارگی می کنم.
خدایا! نکند رمضان امسال هم بگذرد و من همچنان اینگونه در بند "وجود" باشم!