باز هم بی تاب رفتنم. باز هم بی تاب دیدنم. باز هم دلتنگ گردیدنم.
گردیدن و گردیدن و گردیدن.... به دور تو، به دور یاد تو، دور تا دور حلقه محبت تو!
دلتنگ نشستن و زل زدنم. دلتنگ سجده کردنم، آنجا که چند قدمی بیشتر تا تو نیست!
باز هم موسم حج است. با هم حاجیان اسباب سفر را بستند و راهی شدند. باز هم من برایشان دست تکان دادم. باز هم آنها رفتند و من ماندم به تماشا! باز هم خود را در وجودم دفن کردم. باز هم سکوت کردم و تنها رفتنشان را دیدم. دیدم که چه خندان می روند.
من باید سکوت کنم ...
تا به حال دو بار مرا به سکوت خوانده ای. بار اول قرعه کشی بین من و دوست مرحومم بود. چه گذشت بر من وقتی حتی بین دو نفر هم انتخاب نشدم. چقدر برایت گلایه داشتم. و چه شرمسار شدم وقتی دانستم که او رفتنی بود و من ماندنی... نه فقط به حج! به سوی تو!
و بار دوم که در قرعه کشی دانشگاه، اسم حقیر من به اسم خانه ات گره خورد، گذر نامه ام چند ساعت دیرتر به دستم رسید، و باز هم دست من به خانه ات نرسید! چه می توانستم بکنم؟ جز سکوت؟ جز بهت؟
اما من هنوز مشتاقم. مشتاق و بی تاب توام و نمی توانم منتظر بمانم که بخوانی ام! من تو را می یابم. تو را در خود می جویم. نه در سرزمین حجاز! در خودم به دورت می گردم. به دور خودم می گردم. من در گردش به دور تو عدم می شوم. نابود می شوم. و باز وجود می یابم. شاید سماع همین است!
من هاجرم! ببین چگونه در کوی تو سرگردانم! ببین چگونه بین صفا و مروه، افتان و خیزان می روم؟ ببین چگونه سعی می کنم در میانۀ این بیابان!
تو در قلب منی. در میان سینه منی، نه درون سنگ کعبه! حاجیان آنجا چه می جویند؟ من تو را در خود، در همین نزدیکی می یابم!

ای قوم به حج رفته، کجایید، کجایید
معشوق همین جاست، بیایید، بیایید
معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار
در بادیه سرگشته شما در چه هوائید