سه‌شنبه، مهر ۰۵، ۱۳۹۰

خیلی فرق هست، خیلی فرق هست بین اون چیزی که در درون می گذره، و اون چیزی که به کلام می آد. 
اون چیزی که باید بگی، و اون چیزی که می گی.
می گن: نباید خیلی از حرفها رو به ابتذال کلام آلوده کرد!
این از اون دروغهایی هست که به خودمون گفتیم و باورش کردیم.
می شه که حق و کلمه، عینا مثل هم بشن.
شاید قرآن تنها جایی باشه که این اتفاق توش افتاده!

پ ن : با تو از حال دل گفتنم هوس است...

۴ نظر:

ناشناس گفت...

:)

زینب گفت...

اینجا از معدود مکانهای این دنیاست، که از درک بالای نویسنده اش روحم به آرامش می رسد..
و مایه افتخارم است اگر بتوانم ادعا کنم حرف دلم است که اینجا می خوانمش..

Zahra گفت...

یاد اون شعر مرحوم قیصر افتادم که جمله اولش این بود: دردهای من، جامه نیستند، تا ز تن در آورم،

مریم فردی گفت...

زینب: خانوم، من باید افتخار کنم که حرف دلم، با حرف دلت یکی شده! :P

زهرا: آی گفتی! یه وقتایی فقط باید پناه برد به ریزش کلمات قیصر.